: افزایش طول عمر عملکردی بودن سلول های بنیادی در درمان بازسازی کننده بینایی

[صدف]

محققینی که بینایی را در موش ها به صورت طولانی مدت افزایش داده اند، بر اهمیت نقش سیستم ایمنی در رد سلول های پیوند شده تاکید دارند.

به گزارش "انجمن حمایت ازبیماران چشمی آرپی،لبر و اشتارگات در ایران" به نقل از sciencedaily، سلول درمانی و استفاده از سلول های بنیادی امیدواری زیادی را در احیای عملکرد انواع مشکلات مربوط به تخریب بافت ها و سلول ها ارائه کرده است اما شاید بزرگ ترین چالش در این سلول درمانی ها حفظ بقا و افزایش طول عمر سلول های بنیاد پیوند شده باشد.

محققین در انستیتو Buck برای اولین بار احیای بینایی به صورت طولانی مدت در یک موش نابینا را، با پیوند گیرنده های نوری مشتق از سلول های بنیادی انسانی و بلوک کردن پاسخ ایمنی نشان داده اند. این مطالعه نشان داده است که رد پیوند بوسیله سیستم ایمنی یکی از بحث های کلیدی است که برای افزایش کارایی و بهبود سلول درمانی آن ها باید آن را حل کرد. در این مطالعه آن ها گیرنده های نوری را با استفاده از سلول های بنیادی جنینی تولید کردند. با توجه به تجارب بدست آمده از سایر مطالعات و مطالعات صورت گرفته در گذشته بوسیله این تیم، محققین دریافتند که گیرنده های نوری حاصل تمایز این سلول های بنیادی، بعد از پیوند یا دچار مرگ می شوند یا این که متحمل رد پیوند به وسیله سیستم ایمنی می شوند. در واقع این امر موجب می شود که گیرنده های نوری پیوند شده فرصت کافی برای یکپارچه شدن با بافت پیشین و احیای عملکرد آن را ندارد، در نتیجه باید به دنبال راهی برای زمان دادن به این گیرنده های نوری برای زنده ماندن و عملکردی شدن بود.

آن ها گونه موشی خاصی را استفاده کردند که سالم بود اما نوع خاصی از گیرنده های سلول های ایمنی را نداشت این امر موجب می شد که موش نتواند سلول های پیوند را دفع کند. این موش که آن را خنثی برای گیرنده IL2r1‌می نامند فاقد گیرنده IL2ry انسانی به عنوان بخشی از سیستم ایمنی دارای عملکرد است. این گونه موشی، مدل بسیار مناسبی را برای تحقیقات فراهم می کند، زیرا این موش ها با داشتن جنبه های سالم بودن و طبیعی بودن و داشتن بینایی، اجازه مطالعات روی یکپارچه شدن سلول ها در زمان سلول درمانی را نیز می دهند. محققین نشان دادند که در این موش ها، بدون این که رد پیوندی صورت گیرد، میزان بقای سلول های شبکیه مشتق از سلول های بنیادی جنینی انسانی که در بافت بالغ شده و با بافت شبکیه یکپارچه می شوند، تا ده برابر افزایش می یابد.