احیای بینایی در یک بیمار به کمک سلول های بنیادی

[صدف]

احیای بینایی در یک بیمار به کمک سلول های بنیادی دیدگاه های جدیدی را در مورد چگونگی تکوین بینایی ارائه می دهد

یک بیماری کالیفرنیایی که بینایی اش بعد از 40 سال نابینایی با استفاده از یک روش سلول های بنیادی پیش گامانه احیا شده است، سر فصل های بین المللی جدیدی را در مطالعه بینایی ارائه کرده است. این بیمار در سال 2000 مورد جراحی قرار گرفته بود.

به گزارش "انجمن حمایت ازبیماران چشمی آرپی،لبر و اشتارگات در ایران " به نقل ازmedicalxpress، مطالعه ای که سه سال بعد از جراحی صورت گرفته نشان داد که این فرد 49 ساله قادر به دیدن رنگ ها، حرکت و برخی اشکال دو بعدی ساده است اما در فرایندهای بینایی پیچیده تر ناتوان است. محققین در  دانشگاه واشینگتن یک دهه بعد مجددا وی را مورد تست قرار دادند. نتایج نشان داد که بینایی وی 15 سال بعد از جراحی به صورت محدود باقی مانده بود. اگرچه این نتیجه ناامید کننده بود اما اطلاعات ارزشمندی را ارائه می دهد که می تواند به محققین در درک چگونگی تکوین بینایی و مهارت پردازش بینایی کمک کند. با استفاده از این اطلاعات روزی محققین قادر خواهند بود که روش های تکامل یافته و پیشرفته تری را ایجاد کنند که بتواند به افرادی که به دلایل مختلف مدت زمان زیادی است از نابینایی رنج می برند کمک کند. یکی از سوال های پایه در این زمینه این است که زمانی که چراغ خاموش می شود و یا روشن می شود در فرایند بینایی چه تغییراتی اتفاق می افتد؟ تا پیش از این بیمار موارد نادری از احیا و بازیابی بینایی اتفاق افتاده است که اولین مورد آن در سال 1963 بوده است و از آن زمان محققین به دنبال این بوده اند که آیا اگر فردی تا حدی بینایی اش را به دست آورد می تواند در نهایت بینایی را به صورت کامل و عملکردی به دست آورد یا خیر و این فرایند چه مدت زمانی طول می کشد. در آخرین آزمون تصاویری از اشیاء خانگی و چهره ها و ویدیوکلیپ ها به این بیمار نشان داده  شود و پاسخ های مغزی وی با استفاده از fMRI اندازه گیری شد. مانند ده سال قبل، وی پاسخ مغزی طبیعی به اشیا سه بعدی و چهره ها نشان نداد که با ناتوانی وی در ساخت حس نسبت به این محرک ها مطابق بود. محققین می دانند که مغز وی مانند سایر این قبیل افراد که در سن پایین نابینا شده اند به محرک های صوتی و لمسی بهتر پاسخ می دهد. در مورد این بیمار، وی بینایی اش را در سنی از دست داده بود که بینایی خوبی داشت، با این حال هنوز آنقدر جوان بود که بینایی اش تخریب شود. به طور کلی یافته ها نشان می دهد که عملکرد بینایی برای وظایفی مانند تشخیص اشیا و پردازش چهره ها از بچگی تا پیری ادامه دارد و به بودن یا نبودن بینایی تا سال ها حساس است. اما خبر خوب این است که در زمان بزرگسالی بینایی تقریبا فیکس می شود که بدین معنی است که زمانی که از دست رفتن بینایی در افرا د مسن اتفاق می افتد، شانس احیای بینایی برای آن ها بسیار بالا است.