1393 / 10 / 15، 11:07 عصر
ورود BVA در طرحهای کارآزمایی بالینی خبری هیجان انگیز است.به گزارش "انجمن بیماران چشمی آرپی، لبر و اشتارگات درایران" در نوامبر2014 به نقل ازسایت"BVA "blindness یک وسیله توانبخشی الکتریکی شبکیه است که به تازگی در استرالیا ساخته شده و اولین مطالعات انسانی با استفاده از این تکنولوژی موفقیت آمیز بوده است. با این وسیله الکتریکی بیماران نابینا قادر به تشخیص الگوهای نور شده و با تشخیص اشکال و اشیا، توانایی حرکت و استقلال شخصی پیدا می کنند. در حال حاضر وسایل کمک بینایی مشابه BVA نظیر Argus2 و IMS در آمریکا و اروپا موجود است. و گروه های تحقیقاتی زیادی در جهان وسایل شبیه به این را ساخته اند. اخیرا با آنتونی بروکیت، پروفسور رشته مهندسی پزشکی دانشگاه ملبورن در مورد تکنولوژی BVA مصاحبه ای انجام شده که به شرح زیر است.
*چه چیزی محققان استرالیایی را علاقه مند به موضوع توانبخشی الکتریکی شبکیه نمود؟
ما سال ها بر روی ساخت ایمپلنت های شنیداری برای بهبود شنوایی افراد ناشنوا کار میکردم، در نهایت موفق به تولید کامل آنها در استرالیا شدیم. امروزه سیصد هزار نفر در دنیا از آن استفاده می کنند و تکنولوژی آن دقیق و قابل اعتماد است. به دنبال این موفقیت، به منظور کاربرد این تکنولوژی در سایر زمینه ها به تحقیق پرداختیم و نابینایی تدریجی در اثر بیماری های چشمی یک گزینه هدف برای استفاده از این تکنولوژی بود. ما زمان زیادی برای کوچک کردن این تکنولوزی صرف کردیم تا این وسیله با آناتومی چشم مناسب شود و آن را با هدف زنده ماندن سلول های عصبی چشم شبیه سازی کردیم. با ارائه پروپوزال آن به مجمع تحقیقاتی استرالیا، در سال 2010 با دریافت 42میلیون دلار پروژه را شروع کردیم.
*نتایج مطالعات انسانی در استفاده از این وسیله توانبخشی چطور بوده است؟
مطالعات با سه بیمار نابینای مبتلا به بیماری رتینیت پیگمانتوزا (RP)شروع شد. در طی مطالعه، بیماران به طور مرتب یک روز در هفته به آزمایشگاه می‌أمدند. همانطور که در محیط آزمایشگاه قدم می زدند، ما آزمایش های فراوانی انجام دادیم تا مشخص کنیم که این وسیله چگونه در زندگی روزانه آنها تاثیر گذاشته است. در ابتدا آن ها اشکال روی صفحه کامپیوتر را تشخیص دادند. سپس قادر به شناسایی عبارات و کلمات ساده شدند. همچنین آنها را مجبور به فعالیت های ساده حرکتی کردیم و تاثیر این تکنولوژی را بر توانایی افراد برای دیدن محیط پیرامون و حرکت مستقل را مشاهده کردیم. برای مثال آنان قادر به تشخیص صندلی، درب و اشیاء روی میز بودند.
*این وسیله چگونه کار می کند؟
بیمار عینکی مجهز به دوربین می‌زند، دوربین ازمحیط عکس گرفته و آن را به پردازنده‌ی تبدیل کننده تصاویر به داده‌های الکتریکی می‌فرستد. پردازنده، داده ها را به الکترود های کاشته شده در ناحیه‌ای نزدیک به شبکیه بنام choroid ارسال می کند. در نمونه اولیه، از تعداد کمی الکترود، حدود ۲۲ عدد استفاده کردیم، الکترود ها برای استفاده کننده شبیه پیکسل ها عمل می کنند. دلیل قراردادن الکترودهای اولیه در ناحیه choroid این بود که این ناحیه بی خطر بوده و از لحاظ مکانیکی برای کارگذاشتن الکترود ها پایدار است.
*قدم بعدی شما چیست؟
در فاز بعدی ما یک دستگاه با 44 الکترود را در کارآزمایی بالینی بررسی خواهیم کرد. این طرح برای اجرا در نیمه اول 2015 برنامه ریزی شده است و شامل بررسی سه بیمار آرپی به مدت12-18 ماه است. بیماران این وسیله را در خانه استفاده می کنند و فعالیت های روزانه آن ها ثبت می شود. بر اساس آنچه از ایمپلنت های شنوایی می‌دانیم، معتقدیم این وسیله بسیار سودمند خواهد بود. ما مشتاقانه منتظر نتیجه حاصل از این وسیله 44 الکترودی در زندگی بیماران هستیم. ما همچنین در ادامه طراحی دستگاهی با 98 الکترود را در دستور کار داریم و همچنین در آینده به فکر ارتقاء این تکنولوژی با استفاده از الماس و کربن به جای سیلیکون و پلاتینیوم هستیم. در این دستگاه دقیق 256 الکترود منجر به بهبود دید مرکزی و توانمند سازی افراد به خواندن متون درشت و تشخیص چهره خواهند شد. ما یک مسیر مشخص برای ادامه داریم اما زمان دو سال نیاز است تا عملکرد آن مشخص شود. چالش بزرگ در ایمپلنت ها مواد آن می باشد که باید برای بیمار در طول زندگی بی خطر باشد. الماس ها نوعی کربن هستند که به خوبی با بدن سازگار می شوند.
*چه چیزی محققان استرالیایی را علاقه مند به موضوع توانبخشی الکتریکی شبکیه نمود؟
ما سال ها بر روی ساخت ایمپلنت های شنیداری برای بهبود شنوایی افراد ناشنوا کار میکردم، در نهایت موفق به تولید کامل آنها در استرالیا شدیم. امروزه سیصد هزار نفر در دنیا از آن استفاده می کنند و تکنولوژی آن دقیق و قابل اعتماد است. به دنبال این موفقیت، به منظور کاربرد این تکنولوژی در سایر زمینه ها به تحقیق پرداختیم و نابینایی تدریجی در اثر بیماری های چشمی یک گزینه هدف برای استفاده از این تکنولوژی بود. ما زمان زیادی برای کوچک کردن این تکنولوزی صرف کردیم تا این وسیله با آناتومی چشم مناسب شود و آن را با هدف زنده ماندن سلول های عصبی چشم شبیه سازی کردیم. با ارائه پروپوزال آن به مجمع تحقیقاتی استرالیا، در سال 2010 با دریافت 42میلیون دلار پروژه را شروع کردیم.
*نتایج مطالعات انسانی در استفاده از این وسیله توانبخشی چطور بوده است؟
مطالعات با سه بیمار نابینای مبتلا به بیماری رتینیت پیگمانتوزا (RP)شروع شد. در طی مطالعه، بیماران به طور مرتب یک روز در هفته به آزمایشگاه می‌أمدند. همانطور که در محیط آزمایشگاه قدم می زدند، ما آزمایش های فراوانی انجام دادیم تا مشخص کنیم که این وسیله چگونه در زندگی روزانه آنها تاثیر گذاشته است. در ابتدا آن ها اشکال روی صفحه کامپیوتر را تشخیص دادند. سپس قادر به شناسایی عبارات و کلمات ساده شدند. همچنین آنها را مجبور به فعالیت های ساده حرکتی کردیم و تاثیر این تکنولوژی را بر توانایی افراد برای دیدن محیط پیرامون و حرکت مستقل را مشاهده کردیم. برای مثال آنان قادر به تشخیص صندلی، درب و اشیاء روی میز بودند.
*این وسیله چگونه کار می کند؟
بیمار عینکی مجهز به دوربین می‌زند، دوربین ازمحیط عکس گرفته و آن را به پردازنده‌ی تبدیل کننده تصاویر به داده‌های الکتریکی می‌فرستد. پردازنده، داده ها را به الکترود های کاشته شده در ناحیه‌ای نزدیک به شبکیه بنام choroid ارسال می کند. در نمونه اولیه، از تعداد کمی الکترود، حدود ۲۲ عدد استفاده کردیم، الکترود ها برای استفاده کننده شبیه پیکسل ها عمل می کنند. دلیل قراردادن الکترودهای اولیه در ناحیه choroid این بود که این ناحیه بی خطر بوده و از لحاظ مکانیکی برای کارگذاشتن الکترود ها پایدار است.
*قدم بعدی شما چیست؟
در فاز بعدی ما یک دستگاه با 44 الکترود را در کارآزمایی بالینی بررسی خواهیم کرد. این طرح برای اجرا در نیمه اول 2015 برنامه ریزی شده است و شامل بررسی سه بیمار آرپی به مدت12-18 ماه است. بیماران این وسیله را در خانه استفاده می کنند و فعالیت های روزانه آن ها ثبت می شود. بر اساس آنچه از ایمپلنت های شنوایی می‌دانیم، معتقدیم این وسیله بسیار سودمند خواهد بود. ما مشتاقانه منتظر نتیجه حاصل از این وسیله 44 الکترودی در زندگی بیماران هستیم. ما همچنین در ادامه طراحی دستگاهی با 98 الکترود را در دستور کار داریم و همچنین در آینده به فکر ارتقاء این تکنولوژی با استفاده از الماس و کربن به جای سیلیکون و پلاتینیوم هستیم. در این دستگاه دقیق 256 الکترود منجر به بهبود دید مرکزی و توانمند سازی افراد به خواندن متون درشت و تشخیص چهره خواهند شد. ما یک مسیر مشخص برای ادامه داریم اما زمان دو سال نیاز است تا عملکرد آن مشخص شود. چالش بزرگ در ایمپلنت ها مواد آن می باشد که باید برای بیمار در طول زندگی بی خطر باشد. الماس ها نوعی کربن هستند که به خوبی با بدن سازگار می شوند.
مترجم : جلال
ویرایش : دکترستاریان
http://forum.rpsiran.ir