به گزارش "انجمن حمایت ازبیماران چشمی آرپی،لبر و اشتارگات در ایران"به نقل از webmd همان‌طور که می‌دانید تنبلی چشم به دلیل مشکلات رشد و تکاملی مغز رخ می‌دهد. وقتی این بخش‌هایی از مغز که به فرآیند بینایی مربوط است عملکردش را به خوبی انجام ندهد، منجر به ایجاد مشکلاتی در عملکرد بینایی و نیز ادراک حرکت، عمق و جزئیات نهایی محیط اطراف می‌شود. این شایع‌ترین نقص عصب‌شناختی در بچه‌ها و بزرگسالان است. تحقیقات قبلی دربارهی تنبلی چشم به طور گسترده‌ای بر روی یکی از جنبه‌های فرآیند بینایی در قشر بینایی یا V1 صورت گرفته است. با این حال، عدم عملکرد درست قشر بینایی نشان‌دهنده‌ی برخی مشکلات مربوط به تنبلی چشم است، و نمی‌توان آن را برای طیف گسترده‌ی تمام مشکلات ناشی از تنبلی چشم از جمله ادراک حرکتی به حساب آورد.
با علم به این مسئله، محققان ناحیه‌ای از مغز را به نام MT مورد بررسی قرار دادند که نقش بسیار تثبیت‌شده‌ای در پردازش اطلاعات درباره‌ی حرکت اشیاء دارد.برای تحقق این آزمایش، محققان فرآیند بینایی نوعی میمون به نام مکک‌ها را با انجام آزمایش بر روی دسته‌ای از آنها که بینایی‌شان عادی بود و نیز آن دسته از میمون‌هایی که بینایی‌شان به خاطر تنبلی چشم مشکل داشت، مورد بررسی قرار دادند. آنها نتایج آزمایش‌های مربوط به قدرت میمون‌ها در شناسایی حرکت و نحوه‌ی عملکرد نورون‌های MT در این فرایند را با هم سنجیدند. نتایج تحقیقاتشان نشان‌دهنده‌ی تغییرات بارزی در فعالیت نورونی در MT بود. میمون‌هایی که بینایی عادی داستند، نورون‌های MT در هر دو چشم آنها واکنش نشان می‌داد. با این حال، در میمون‌هایی که مشکل تنبلی چشم داشتند، نورون‌های MT تنها در یک چشم واکنش‌های قوی‌تری نشان دادند. این واکنش‌ها اغلب در همان چشمی که دچار تنبلی نشده بود رخ می‌دهد. ادراک حرکتی عادی بینایی با کمک نورون‌هایی انجام می‌شود که اطلاعات مربوط به موقعیت اشیاء متحرک را در زمانی که در قالب یک تصویر دیداری از جلوی چشم می‌گذرند با هم تلفیق می‌کنند. این محققان دریافتند که قابلیت تلفیق اطلاعات حرکتی در نورون‌های موجود در چشمی که دچار تنبلی شده، ناقص است.

تحقیقات جدید نشان داده تنبلی چشم ممکن است باعث شود که مغز، سیم‌کشی خود را تغییر دهد.به گزارش"انجمن حمایت ازبیماران چشمی آرپی،لبر و اشتارگات در ایران" به نقل ازایسنا، محققان دریافتند زمانی که مغز، اولویت خود برای ورودی چشم را ایجاد می‌کند، ارتباطات خود را با چشم ضعیف‌تر تغییر می‌دهد.بنظر می‌رسد که این امر دلیل اصلی تنبلی چشم باشد، اما نمود فیزیکی این رایجترین دلیل مشکلات بینایی در میان کودکان جهان، در حقیقت یک اختلال مغزی است. بیشتر مواقع در بیماران مبتلا به تنبلی چشم، یکی از چشم‌ها بهتر تمرکز می‌کند. مغز، اطلاعات بدست آمده از یک چشم را ترجیح داده و سیگنال ورودی از چشم تنبل‌تر را نادیده می‌انگارد. در حقیقت در این بیماری، یکی از چشم‌ها قلدری می‌کند. اگر این نادیده انگاشتن داده‌های یک چشم ادامه یابد، سیگنال‌های ورودی از چشم تنبل تغییر می‌کند. محققان به دنبال درک این امر بودند که با کاهش یافتن سیگنال‌های در حال حرکت در یک چشم، آیا تغییر فیزیکی نیز در این مسیر پیش می‌آید یا خیر.

آن‌ها با استفاده از یک روش اسکن مغز موسوم به تصویربرداری انتشار وزنی به نقشه‌برداری از سه مجموعه مسیر پرداختند که اطلاعات دیداری را از چشم به مغز منتقل می‌کردند. در افراد مبتلا به تنبلی چشم، آب آسانتر به طرف پایین مسیرهای بینایی پخش می‌شود. محققان بر این باورند که احتمالا در تنبلی چشم، لایه رسانای اطراف نورون‌ها نازکتر می‌شود. نورون‌ها برای هدایت اطلاعات از یک مکان به مکان دیگر، از غلافی موسوم به میلین در اطرافشان برخوردارند که آن‌ها را عایق کرده و سرعت پردازش را افزایش می‌دهد. زمانی که میلین نازکتر می‌شود، میزان کمتری از آن در میان راه قرار داشته و آب، آسانتر پخش می‌شود. این درک از تاثیرات ساختاری تنبلی چشم شاید بتواند درمان‌های آن و سایر اختلالات چشمی مشابه را که در آن‌ها، مبتلایان در بخشهایی از میدان دیدشان قادر به تشخیص فاصله و موقعیت اجسام نیستند، ارتقا بخشد.

رایجترین درمان برای تنبلی چشم، اصلاح کردن علت – بیشتر موارد انحراف عضلانی چشم – است اما گاهی اوقات یک لنز بدشکل از طریق جراحی درون چشم تنبل قرار گرفته و چشم سالم پوشانده می‌شود تا مغز مجبور به استفاده از چشم تنبل شود. اما این درمان معمولا محدود به کودکان است، زیرا مغز بزرگسالان از انعطاف‌پذیری کمتری برخوردار بوده و آموزش‌پذیری آن کمتر است. نتایج این تحقیق در مجله Vision Research منتشر شده است.