زمانی که یک سمندر دم خود را از دست می دهد، یکی دیگر را ایجاد می کند. اما محققین در MIT، به دنبال این هستند که بدانند چه تفاوتی بین ترمیم دم سمندر و آن چه در طناب نخاعی انسان اتفاق می افتد وجود دارد. به گزارش"انجمن آرپی، لبر و اشتارگات در ایران" به نقل از بنیان، همانند سمندرها ، کرم های پهن هم تا حدی قادر هستند بخش های از دست رفته خود را بازسازی کنند. اگرچه توانایی ترمیمی این مخلوقات قرن هاست که ذهن محققین را به خود معطوف کرده است اما تاکنون با استفاده از اطلاعات موجود مدل خوبی برای توضیح این که ترمیم چگونه عمل می کند وجود ندارد. کلید توانایی ترمیمی کرم های پهن نئوبلاست است که قادر به تبدیل شدن به انواع سلول ها در جانور بالغ است، در پلاناریا نیز، سلول های بنیادی دارای توانایی تولید همه بافت جدید را دارا هستند، اما چگونه آن ها می دانند که چه بافت یا اندامی مورد نیاز است؟
در سال گذشته مشخص شد که ژن هایی که سلول ها را در جایگاه زخم هدایت می کنند در سلول های عضلانی دیواره بدنی کرم های پهن نیز بیان می شوند. ژن های کنترل کننده جایگاه(PCGs) در سلول های عضلانی در جایگاه زخم فعال می شوند و سیستمی از اطلاعات موضعی و هماهنگی های بدنی ارائه می دهند که منجر به این می شود که این نئوبلاست ها سر جدیدی را شکل دهند. محققین براین باور هستند که این سیستم زیبا و جذاب، کلیدی برای درک منطق مولکولی ترمیم است. بعد از آسیب بیان این ژن های PCG در سلول های عضلانی، حتی در غیاب نئوبلاست نیز دینامیک است که پیشنهاد می کند که عضلات برای ترمیم هدایت می شوند. آن ها می گویند که ما به این نتیجه رسیده ایم کهترمیم پلاناریا شامل دو سیستم بسیار منعطف است: یکی نئوبلاست ها که می توانند به هر سلول جدیدی تبدیل شوند و دیگر سلول های عضلانی که دستورالعمل های موضعی را برای ترمیم هر منطقه از بدن ارائه می دهند. این محققین براین باور هستند که یافتن اطلاعات پایه در مورد سلول های بنیادی در این مدل های جانوری روزی می تواند به سلول های بنیادی انسانی در تنظیم پیری، آسیب دیده و از دست رفته کمک کند.