بر اساس مقاله‌ «امیرحسین درافشان» و همکارانش، پیوند صورت می‌تواند به طور قابل‌توجه توانایی یک بیمار پس از تجربه‌کردن ترومای شدید صورت را افزایش دهد اما عدم‌توجه به عمل پلک‌زدن ممکن است موجب معیوب‌شدن بینایی بیمار، انقباض پلک و سایر مشکلات مرتبط با این مولفه شود. به گزارش"انجمن آرپی، لبر و اشتارگات در ایران" به نقل از ایسنا، بررسی جدید دانشمندان به رهبری مرکز پزشکی لانگون در دانشگاه نیویورک، ارزیابی دقیق پلک در طراحی فرآیندهای پیوند صورت، هنگام عمل، پس از پیوند و همچنین جراحی‌های بازیابی بینایی پس از پیوند بینایی را برجسته می‌کند. تیم علمی به رهبری «ادواردو دی‌ رودریگز»، اهمیت ارزیابی عمل پلک‌زدن را بررسی کرد؛ زیرا پلک‌نزدن نه تنها بینایی را کاهش می‌دهد، بلکه با گذر زمان منجر به از دست‌رفتن آن می‌شود. پلک‌زدن، عمل پیچیده‌ای در صورت است که تا پیش از این، در فرآیند پیوند صورت به آن اهمیت زیادی داده نشده بود.
دکتر رودریگز در این باره گفت: هیچ تضمینی وجود ندارد که پلک پس از پیوند صورت به طور عادی عمل کند و آمادگی دقیق پیش از پیوند صورت و توجه به عمل پلک‌زدن پس از جراحی، برای حفظ بینایی در این موارد حیاتی است. رودریگز و همکارانش در مقاله‌ خود بر روی بیماری با آسیب شدید وارد‌آمده به مرکز و پایین صورتش متمرکز شدند و این آسیب در اثر شلیک گلوله به صورت وی به وجود آمده بود. آن‌ها در این مقاله توضیح دادند چه فرآیندهایی برای حفظ و بازیابی عمل پلک‌زدن وی را انجام دادند چون پلک‌زدن ممکن است در اثر تروما یا در طول جراحی آسیب ببیند. بیماری که مقاله امیرحسین درافشان و همکارانش بر آن متمرکز شده، «ریچارد لی نوریس» اهل ویرجینیا است که مورد وی در رسانه‌های سراسر دنیا مطرح شد و یکی از کامل‌ترین و گسترده‌ترین پیوندهای صورت تا به امروز را از سر گذراند. این پیوند شامل پیوند کامل صورت، آرواره و پیوند زبان بود.
تحلیل ویدیوی آهسته دانشمندان از پلک‌زدن این بیمار، به ویژه پلک‌زدن ناخودآگاه، پیش از پیوند صورت و چندین ماه پس از جراحی انجام شد. در این بررسی‌ها، شدت بینایی پیش از عمل پیوند صورت ارزیابی شد و همچنین حرکات چشم پیش از عمل و شش ماه پس از پیوند سنجیده شد. افزون بر این، ارزیابی قالب چشم در فرآیند طراحی جراحی و پس از عمل نیز انجام شد. پیش از نخستین جراحی، بیمار پلک هر دو چشمش را به طور کامل بست و این موضوع معادل عملکرد صد درصدی و آگاهانه پلک وی بود. اما پس از آسیب‌دیدن، پلک‌زدن ناآگاهانه در چشم چپش معیوب شد و در چشم راست نیز تا 40 درصد کاهش یافته بود. پس از جراحی، پلک‌زدن ناخودآگاه چشم راست وی تا 70 درصد ارتقا یافت. پلک‌زدن ناخودآگاه چشم چپ این بیمار نیز به همان میزان پیش از جراحی (90 درصد) حفظ شد. شش ماه بعد از عمل پیوند صورت، شدت بینایی این شخص و حرکات هر دو چشمش عادی گزارش شد. همچنین، پلک‌زدن ناآگاهانه چشم راستش تا 90 درصد و چشم چپش تا 100 درصد ارتقا یافت.
این نخستین ارزیابی عمل پلک‌زدن در حوزه پیوند صورت است. پلک‌زدن شاید عمل خودکار و ساده‌ای برای بسیاری از مردم به نظر برسد، اما چنانچه چشم پلک نزند، ممکن است قرنیه‌های شخص در معرض آب‌و‌هوای نامناسب قرار گیرند و خراش بردارند؛ این امر در نهایت منجر به معیوب‌شدن بینایی فرد می‌شود. درافشان و همکارانش امیدوارند این مطالعه توجه بیشتر جامعه علمی را به چشم و عمل پلک‌زدن در حوزه پیوند صورت جلب کند. جزئیات این دستاورد علمی در نشریه Plastic and Reconstructive Surgery قابل‌مشاهده است.