یک تیم بین‌المللی از محققان، شبکیه مصنوعی با استفاده از نانولوله‌های کربنی تولید کرده‌اند که برای درمان برخی بیماری‌های چشم قابل استفاده است. به گزارش"انجمن آرپی، لبر و اشتارگات در ایران" به نقل از ایسنا، فرآیند پیری، عملکرد بخش‌های مختلف بدن از سیستم قلب و عروق تا حافظه را تحت تأثیر قرار می‌دهد. کاهش قدرت بینایی ناشی از دژنراسیون شبکیه یکی دیگر از اختلالات مرتبط با پیری محسوب می‌شود. به گفته پروفسور «هانین» سرپرست تیم تحقیقاتی، برخلاف فناوری‌های قبلی، شبکیه مصنوعی جدید از کارآیی و انعطاف‌پذیری بالایی برخوردار است که می‌تواند به تحریک فعالیت نورون‌ها منجر شود. در ساخت این شبکیه، نانومیله‌های نیمه‌هادی و نانولوله‌های کربنی با یکدیگر ترکیب می‌شوند تا یک فیلم بی‌سیم، حساس به نور و انعطاف‌پذیر تولید شده و بتوان از آن بعنوان جایگزین شبکیه آسیب‌دیده استفاده کرد.
شبکیه مصنوعی جدید برخلاف نمونه‌های قبلی که از سیم و فلزات مختلف تشکیل شده‌ بودند، بسیار فشرده طراحی شده است؛ نانولوله‌های کربنی مورد استفاده در این دستگاه، وضوح تصویری فضایی بالاتری ایجاد می‌کنند. شبکیه مصنوعی بر روی مدل‌های حیوانی مورد آزمایش قرار گرفته و از پتانسیل درمان برخی بیماری‌های چشم برخوردار است. بیماران مبتلا به دژنراسیون ماکولای وابسته به پیری(AMD) – بیماری چشمی که در افراد بالای 60 سال اتفاق می‌افتد – دچار آسیب بخش خاصی از شبکیه می‌شوند و پزشکان می‌توانند در آینده از این شبکیه مصنوعی برای درمان بیماران مبتلا به AMD استفاده کنند. استفاده از این شبکیه مصنوعی به آزمایشات بالینی بیشتری بر روی حیوانات پیش از شروع آزمایش بالینی بر روی انسان نیاز دارد. نتایج این دستاورد در مجله Nano Letters منتشر شد.

پژوهش نوید بخشی که به تازگی انجام شده نشان می دهد در آینده نزدیک می توان یک فیلم بی سیم، حساس به نور و البته انعطاف پذیر را به ابزاری درمانی برای جایگزینی شبکیه ی چشم تبدیل کرد. به گزارش"انجمن آرپی، لبر و اشتارگات در ایران" به نقل از(ecnoews.ir) ، این فیلم می‌تواند به صورت همزمان نور را جذب کرده و اعصاب را بدون نیاز به اتصال به منبع نیروی خارجی همچون باتری تحریک کند و این ویژگی آن را از ابزارهای مشابه پایه سیلیکونی متمایز می‌کند. این ابزار تا کنون تنها روی شبکیه‌ی نارس و غیر حساس به نور چشم جوجه‌هایی که در دوره‌ی جنینی قرار دارند مورد آزمایش قرار گرفته است اما پژوهشگران امیدوارند از این ابزار برای درمان شبکیه چشم انسان استفاده کنند.
برخی از نورون‌ها (سلول‌های عصبی) به صورت ژنتیکی مستعد حساسیت به نور هستند. بخش جدیدی از دانش نیز به نام اپتوژنتیک یا ژنتیک نوری به استفاده از این نورون‌ها می‌پردازد. از این اعصاب علاوه بر بینایی می‌توان در کاربردهای دیگری همچون ژن درمانی، نقشه برداری از مغز، کاهش حساسیت به درد، درمان ناهنجاری‌های عصبی همچون صرع و پارکینسون و البته کنترل ذهن استفاده کرد.
پژوهشگران بسیاری نیز به دنبال توسعه‌ی روشی بر پایه‌ی ژنتیک نوری هستند که بتوان به کمک آن بینایی افراد را بازگرداند. آن‌ها فیلم نانومیله‌های نیمه رسانا و نانولوله‌های کربنی را با هم ترکیب کردند و دریافتند که سامانه‌ای که ساخته‌اند می‌تواند نورون‌های غیر حساس به نور را در جنین مرغ در روز چهاردهم در پاسخ به نور بنفش به مدت 100 میلی ثانیه تحریک کند. بیشتر فناوری‌های مصنوعی که پیش از این مورد آزمایش قرار گرفته بودند بر پایه‌ی سیلیکون بودند که علاوه بر عدم شفافیت، سختی و عدم انعطاف پذیری نیاز به جراحی‌های تهاجمی و استفاده از منبع نیروی خارجی نیز داشتند. این سامانه‌های قدیمی همچنین از مشکل عدم پایداری طولانی مدت و وضوح بسیار پایین رنج می‌بردند. این پژوهشگران امیدوارند فیلمی که آن‌ها از نانولوله‌های کربنی و نانومیله‌های نیمه رسانا ساخته‌اند بتواند به عنوان جایگزینی برای شبکیه‌های آسیب دیده به کار رود که البته راه درازی تا رسیدن آن به دنیای واقعی باقی مانده است. در صورتی که این فناوری قابلیت خود را برای کاربرد در انسان‌ها نشان دهد می‌توان از آن برای درمان تخریب بافت شبکیه در افراد سالمند بهره برد.